Η συνέντευξη που παραχώρησε ο Σανιδομάστορας Κώστας Σταματάκος,
στην ραδιοφωνική εκπομπή "MinSouTixeiTeleiaKom".
Του δημοσιογράφου, Κων/νου Δ. Γλυκάνισου.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: O Κώστας είναι ένας νέος, πετυχημένος startup επιχειρηματίας "της συμφοράς", όπως τονίζει ο ίδιος, χωρίς tattoos ο καημένος, αλλά με μούσι έστω. Έχοντας φάει την πρώτη από τις -θεωρητικά- τέσσερις καριέρες του (δέκα χρόνια η καθεμιά), στις μοτοσυκλέτες, αποφάσισε να ξεκινήσει τη δεύτερη στο χώρο του windsurf, και των board sports γενικότερα, απλά γιατί τα γουστάρει ο ίδιος. Πονηρός ο man!

Εμπνεύστηκε λοιπόν και ίδρυσε, μια συννεφιασμένη ανοιξιάτικη Τετάρτη του Μαίου του 2014, σε μια ξεχασμένη φτωχογειτονιά της Καλογρέζας, το εργαστήριο boardsNwheels. Το "MinSouTixeiTeleiaKom" τον αναζήτησε, τον βρήκε (MinSouTixei) και κατάφερε, αν και αντικοινωνικός ο μάστορας, να του αποσπάσει μια σύντομη συνέντευξη. "Περιμένοντας την epoxy να στεγνώσει", όπως μας είπε.

ΞΕΚΙΝΑΕΙ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:
Ρεπόρτερ: Καλημέρα Κώστα κι ευχαριστούμε για το χρόνο σου. Θέλεις να μας συστηθείς μόνος σου;
Μάστορας: Ευχαριστώ, όχι.

-Δημ.: Ο Κώστας Σταματάκος έχει το boardsNwheels, ένα εργαστήριο για τις σανίδες και τις ρόδες μας.
-Μαστ.: Άκου φίλε, καλύτερα να συστηθώ μόνος μου τελικά. Είμαι ο Κώστας πράγματι, ο Σταματάκος ναι.
Το boardsNwheels δεν το έχω! Συμμετέχω. Το bNw αποτελείται από δεκάδες συστατικά και δεν ανήκει αποκλειστικά σε κανέναν. Είναι το κτίριο, τα εργαλεία, οι μηχανές, τα υλικά, η επιστήμη πίσω από όλα αυτά, οι ιθαγενείς που ανακάλυψαν τη φάση του surf με τη σανίδα, οι τύποι που ανακάλυψαν τον τροχό, είναι όσοι καβαλάνε κάτι και γουστάρουν, όλοι όσοι έμαθαν για 'μας και από ένστικτο, ή βίτσιο είπαν "θα τους δοκιμάσω", όσοι είναι πελάτες κι όσοι είναι φίλοι. Και συμμετέχουν κι άλλοι πολλοί. Ο Άρης πρώτα από όλους που βάζει σωστό χέρι και σκέψη σε όλες τις δουλειές.

-Δημ.: Ακούγεται ότι είσαι ο καλύτερος σανιδομάστορας. Εσύ τι πιστεύεις;
-Μαστ.: Για να πούμε ποιος είναι ο καλύτερος, πρέπει να τους βάλουμε δίπλα - δίπλα, να κοντραριστούν και να τους συγκρίνουμε. Αυτό δεν έχει γίνει. Άρα είναι πίπες. Ο καθένας θεωρεί το δικό του μάστορα καλύτερο. Αλλιώς δεν θα πήγαινε, προφανώς. Καταρχήν, σίγουρα δεν είμαι καλύτερος από τον Άρη. Κάποια πράγματα κάνει καλύτερα αυτός, κάποια εγώ. Μαζί, σαν ομάδα είμαστε καλούτσικοι.
Αν ρωτήσεις πελάτες bNw θα σου πουν για εμάς. Αν ρωτήσεις πελάτες του Μαντζιαφάσουλα, θα σου πουν "αυτός είναι ο καλύτερος". Έχω δει δουλειές "συναδέλφων" που είναι για γέλια. Έχω δει και πολλές που είναι για κλάματα. Τις καλές δουλειές δεν τις βλέπεις, είναι εκεί και λειτουργούν. Σίγουρα υπάρχουν και τέτοιες και υπάρχουν και καλοί μάστορες.

-Δημ.: Και καλό παιδί λένε όλοι! Καλός τύπος.
-Μαστ.: Hahahhh. Όχι. Καλό παιδί ήμουν μέχρι τα πέντε, που έτρωγα όλο το φαΐ μου και δεν έκανα αταξίες. Έκτοτε, τρώω και το φαΐ των άλλων και κάνω αταξίες όποτε μου καπνίσει. Είμαι αυτός που θέλω, όχι αυτός που πρέπει. Αν θες να είμαι αυτός που θέλω, σου φαίνομαι καλός. Αν θες να είμαι κάπως αλλιώς, σου φαίνομαι κακός. Θεωρώ πως είμαι λογικός και προβλέψιμος, για όσους με ξέρουν. Σταθερός. Μέχρι να αλλάξω γνώμη.

-Δημ.: Πιστεύεις ότι είσαι πνευματικά υγιής; Κάποιες στιγμές, κυρίως όταν η κουβέντα μπλέκει σε φιλοσοφικά πλοκάμια, ακούγεσαι κάπως παλαβός.
-Μαστ.: Χμμμ.., το πιστεύω πως είμαι πνευματικά ok, αλλά δεν μπορώ συνήθως να το αποδείξω. Επικαλούμαι όμως την μαθηματική αρχή της "Μη πληρότητας" η οποία απλοποιημένα λέει πως μια πρόταση μπορεί να είναι αληθής χωρίς να αποδεικνύεται. Παλαβούς θεωρώ αυτούς που δεν μπορούν να ακούσουν τι τους λες. Αν δεν ακούς, δεν καταλαβαίνεις. Αν δεν καταλάβεις, δεν μπορείς να κάνεις αντίλογο, ούτε να αλλάξεις γνώμη. Αν δεν κάνεις αντίλογο, ούτε αλλάζεις γνώμη, βρίσκεσαι σε εμφανώς λάθος θέση επιμένοντας πως έχεις δίκιο. Αυτό είναι παλαβός, για μένα.

-Δημ.: Τι σου αρέσει στο bNw; Τι καμαρώνεις σε αυτό; Και τι σου τη σπάει, τι θα άλλαζες;
-Μαστ.: Μου αρέσει όταν έρχεται μια δουλειά και κοιταζόμαστε με τον Άρη και ξέρουμε και οι δύο πως δεν πρέπει να την αναλάβουμε, είτε γιατί είναι απίθανο, πολύ δύσκολο να πετύχει, είτε γιατί είναι ασύμφορη οικονομικά και καπάκι με μια φωνή την αναλαμβάνουμε οι μαλακομαζόχες. Κι αν βγει κιόλας η δουλειά, γουστάρουμε κι άλλο.
Καμαρώνω όταν το εργαστήριο είναι full τακτοποιημένο και καθαρό, τα μπουκαλάκια με τις ρητίνες σκουπισμένα, τα ψαλίδια κοφτερά, οι εργαλειομηχανούλες χωρίς γρέζια και τα πράγματα στη θέση τους - σπάνια δηλαδή. Όταν μαθαίνουμε καινούρια πράγματα - συχνό. Όταν έρχονται τα μπαρμπάδια και τα γιαγιάδια από τη γειτονιά και ζητάνε να τους φτιάξουμε παλαβομάρες - κάθε μέρα. Όταν κάνουμε μαλακία και την παραδεχόμαστε και προσπαθούμε πάλι.
Μου τη σπάνε οι πελάτες της "Μαύρης Λίστας". Μου τη σπάει όταν πρέπει να κάνω την ίδια δουλειά τρίτη φορά. Η δεύτερη φορά είναι απαραίτητη συχνά και έχουμε αναγκαστεί να την παλεύουμε. Μου τη σπάει όταν κάτι μου τη σπάει!
Τι θα άλλαζα; Τώρα που ξέρω τη φάση, θα το έκανα νωρίτερα το bNw. Δέκα είκοσι μέρες δηλαδή, όχι παραπάνω. Και θα ρίχναμε κι ένα βιομηχανικό δάπεδο πριν γεμίσει το μαγαζί τρεις χιλιάδες πράγματα. Αυτό το μισοφαγωμένο γκρι παραλλαγή μωσαϊκό, μου τη σπάει.

-Δημ.: Μαύρη λίστα; Τι είναι αυτό; Υπάρχει όντως;
-Μαστ.: Υπάρχει ναι. Είναι ένα χαρτάκι post-it κολλημένο με χαρτοταινία μέσα σε ένα ντουλάπι. Εκεί σημειώνουμε τους πελάτες με τους οποίους η συμβατότητά μας είναι μηδενική. Τους θεωρούμε εντελώς μαλάκες και αυτοί (αμοιβαία) σκέφτονται το ίδιο για εμάς. Εγγεγραμμένους στο πελατολόγιο έχουμε πάνω από πεντακόσιους ανθρώπους. Στη μαύρη λίστα είναι τρεις, αν θυμάμαι καλά. Πρέπει να το μαλακίσεις όσο δεν πάει για να μπεις εκεί. Θέλει φυσικό ταλέντο και προσπάθεια. Τη λίστα τη χειρίζομαι κυρίως εγώ. Νομίζω αν την χειριζόταν ο Άρης θα χρειαζόμασταν φύλλο Α3…

-Δημ.: Έχετε κάποια φιλοσοφία με την οποία προσεγγίζετε τις εργασίες;
-Μαστ.: Κάποια φιλοσοφία με την έννοια λόγια χαραγμένα σε χοντρές μαρμάρινες πλάκες, που μας τις παρέδωσε στην κορυφή του όρους Αραράτ ο Ήφαιστος, όχι, δεν έχουμε. Η γενική αισθητική μας, του Άρη και η δική μου αντανακλά οπωσδήποτε σε κάθε εργασία.
Και οι δύο πιστεύουμε πρώτα από όλα στην αξιοπιστία. Είμαστε φανατικοί της ιαπωνικής βιομηχανικής σχολής. Έχουμε όμως και τις αδυναμίες μας, τόσο στην ιταλική, όσο και στην βρετανική και αμερικανική σχολή. Θέλουμε τα πράγματα να είναι γερά, να δουλεύουν καλά και να είναι τεχνικά άρτια. Σκεφτόμαστε κάμποσο πριν κάνουμε κάτι καινούριο και ψάχνουμε συχνά να βελτιώσουμε κάτι, που ήδη δουλεύει καλά.
Στο αισθητικό κομμάτι, τον πίνω εγώ, σαν περισσότερο "καλλιτέχνης". Είναι σαν την γυναίκα του Καίσαρα η επισκευή: δεν αρκεί να είναι έντιμη, πρέπει και να το δείχνει…

-Δημ.: Έχεις κάποιο πρότυπο στο χώρο των μαστόρων;
-Μαστ.: Ναι. Θα ήθελα όταν ωριμάσω μαστορικά να είμαι κάτι σαν το HRC αλλά σε ατομική συσκευασία. Να μπορώ να φτιάχνω Τέλεια πράγματα, έστω και κάτι πολύ απλό. Μια βίδα ας πούμε, αλλά τέλεια. Το HRC (Honda Racing Corporation), είναι το κομμάτι της Honda -ενός σπουδαίου για τα γούστα μου κατασκευαστή- που ασχολείται με τις αγωνιστικές μοτοσυκλέτες της εταιρίας. Έχουν τρελό budget, κληρονομιά τεράστιου όγκου και βάρους και συγκινητική περηφάνια και αίσθημα ευθύνης για την εργασία τους. Κατασκευάζουν ότι τους καπνίσει, απλά και τέλεια. Εγώ όχι, αλλά θα ήθελα.
Σε κάτι πιο προσιτό, μου αρέσει ο Χαλάσης, ο Σιφνιός youTuber. Τον θαυμάζω γιατί μαθαίνει συνέχεια και γρήγορα και συνδυάζει πάμπολλες τέχνες και τεχνικές. Κι αν και προσπαθεί να το κρύψει, είναι και φιλόσοφος.

-Δημ.: Ποια είναι η μεγαλύτερη μαστορική επιτυχία σας στο bNw και ποιο το πιο Epic Fail;
-Μαστ.:Το επικότερο fail το κάναμε στο αγαπημένο σανίδι του φίλου μου του Πράπα. Ένα NoveNove freestyle 88 αν θυμάμαι σωστά. Είχε αποκολληθεί όλη η γάστρα, το είχε πάει σε κάτι μαστόρους, δεν φτιάχνει πέτα το, του είπαν. Ε, το αναλάβαμε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Είχε πεθάνει για τα καλά. Η επισκευή πήγε super. Πολλές ώρες, πολύ μεράκι, πολλή προσοχή. Έγινε άψογο. Νόμιζα! Καταπληκτικό αποτέλεσμα. Ο Πράπας πανευτυχής, γούσταρε full. Και μετά, μια μέρα στη Λούτσα, ξεκόλλησε όλη η γάστρα, τυλίχτηκε σαν κωλόχαρτο και μαζεύτηκε ρολό πίσω στο fin box. Ο Alex, γατί και φίλος, πήδηξε ένα δεξίνεμο Shaka και προσγειώθηκε μέσα στο αυτοκίνητο του· δεν το είδε κανείς το σανίδι, γλιτώσαμε το ρεζιλίκι.
Όταν μου το είπε καράφλιασα. Είχα φουλ μαλλιά μέχρι εκείνη τη μέρα, ξανθά, μακριά με μπούκλες. Άνοιξα τη Γη να χωθώ μέσα να κρυφτώ κι αυτή αποτροπιασμένη ξανάκλεισε και με άφησε απέξω καραφλό και ντροπιασμένο. Το ψάξαμε full, ρώτησα εδώ, διάβασα εκεί, βρέθηκε η απάντηση, το ξεπέρασα. Το ξαναφτιάξαμε το σανίδι, το έξω - έξω ύφασμα δεν είχε κολλήσει σωστά λόγω υγρασίας στην ατμόσφαιρα… Μαλλιά δεν ξανάβγαλα.
Το μεγαλύτερο success που θυμάμαι, έγινε προχτές. Ένα τόσο δα μεταλλικό εξάρτημα από extension windsurf. Σπασμένο σε τρία κομμάτια, χωρίς σχέδιο και με ακατανόητα δύσκολη συναρμολόγηση. Πιθανότητες επιτυχίας 1% κι αυτό με τουλάχιστον τρεις - τέσσερις δοκιμές και αν. Τρεις ώρες δουλειά, στη φρέζα και στη μέγκενη, με σβουράκι και λίμα. Ακόμη βγάζω γρέζια inox από το σβέρκο μου.
Πέτυχε με την πρώτη… Κωλοφαρδία καθαρή.

-Δημ.: Σου αρέσει η δουλειά που κάνεις; Αν δεν έκανες αυτή, τι θα ήθελες να κάνεις;
-Μαστ.: Είχα πάντα την τύχη να κάνω δουλειές που μου αρέσουν. Με ευχαριστεί να επισκευάζω πράγματα που οι ιδιοκτήτες τους "αγαπούν". Και σε αυτούς αρέσει που προσπαθώ να το κάνω καλούτσικα. Το σέβονται και το εκτιμούν· οι περισσότεροι από αυτούς. Μου αρέσει να λύνω προβλήματα. Τόσο, που αν δεν υπάρχουν, δημιουργώ από μόνος μου…
Αν δεν ήμουν στο bNw, δεν ξέρω τι θα ήθελα να κάνω. Πρέπει να πάψω να θέλω να είμαι, για να νιώσω ανάγκη για κάτι άλλο. Ξέρω όμως προς τα που θέλω να πάει το bNw. Θέλω να συνεχίσει να λειτουργεί με την ίδια ηθική αισθητική και να απλώσει. Και όπου απλώνει να είναι πάντα το ίδιο· να είναι το μαγαζί που δεν σου λένε πίπες, δεν τα ξέρουν όλα, κι όταν κάνουν λάθη τα παραδέχονται. Το μαγαζί όπου οι εγγυήσεις ισχύουν βάσει λογικής και όχι βάσει "ψιλών γραμμάτων". Το μαγαζί όπου σε αντιμετωπίζουν όπως θα ήθελαν να αντιμετωπιστούν και οι ίδιοι, μπαίνοντας κάπου.

-Δημ.: Υπάρχουν πελάτες που σου τη σπάνε; Εννοώ εκτός αυτών που φιλοξενούνται στη "Μαύρη λίστα".
-Μαστ.: Οι πελάτες άλλοτε έχουν δίκιο, κι άλλοτε όχι. Δεν μου τη σπάνε ποτέ. Κάποιες φορές με κουράζει η επανάληψη, είναι σαν το βασανιστήριο της σταγόνας.
Ας πούμε είναι Ιούλιος, μέρα Τετάρτη, έχουμε στο μαγαζί τριάντα σανίδια windsurf και το ΣΚ δίνει βοριάδες 6bft. Οι είκοσι από τους τριάντα θα πάρουν τηλέφωνο να με "πιέσουν" να τους έχουμε έτοιμους την Παρασκευή, δεν φταίνε οι άνθρωποι, λογικό είναι, κι εγώ αυτό θα έκανα στη θέση τους. Αν σταματήσω όμως είκοσι φορές τη δουλειά μου μέσα σε μια μέρα και χάσω κατά μέσο όρο 3 λεπτά σε κάθε τηλεφώνημα, τα νεύρα μου είναι πλέον κρόσσια κι έχουμε χάσει και μια ώρα! Επίσης, με κουράζει η ατάκα: "είμαι ο Μιχάλης με τη σανίδα"…

-Δημ.: Τι θα έκανες αν ξαφνικά αποκτούσες 500.000€;
-Μαστ.: Μου αρέσεις ρε φίλε, γιατί πετάς άσχετες ερωτήσεις εκεί που δεν το περιμένω. Αν αποκτούσα 500.000€ θα προβληματιζόμουν αρκετά αλλά θα έβρισκα πιστεύω μια καλή λύση. Το μαγαζί θα το κρατάγαμε σίγουρα, ούτε τα τζάμια θα καθαρίζαμε, ούτε πιο μαγαζάρα θα το κάναμε. Αλλά καθώς πλέον θα ήταν πιο ελεύθερο από τις ανάγκες και τους κανόνες του βιοπορισμού, θα ήμασταν πιο φεύγα. Θα γειώναμε καμιά δουλειά σπαστική και σίγουρα θα ταξίδευα πιο συχνά για να κάνω σερφ και wsurf και snowboard και να περνάω καλά γενικότερα. Και θα αγόραζα σίγουρα 30.000€ μηχανήματα την πρώτη βδομάδα. Έτσι για να γουστάρουμε. Κι ένα bNw van, για να κάνουμε εκδρομές και φάσεις με φίλους…

-Δημ.: Ποια ήταν η αφορμή για αυτή τη συνέντευξη Κώστα; Δεν νιώθεις παράξενα που δίνεις συνέντευξη στον εαυτό σου, αντί για κάποιον τρίτο, κάποιον κανονικό δημοσιογράφο;
-Μαστ.: Καταρχήν, όπως πολύ καλά ξέρεις κι εσύ Κώστα, έχω διατελέσει επαγγελματίας δημοσιογράφος επί δέκα και πλέον έτη. Κανονικός δημοσιογράφος, από αυτούς που γράφουν βλακείες πιστεύοντας πως ξέρουν καλύτερα από όλους τους άλλους. Νομίζω έχω τα προσόντα για μια συνεντευξούλα. Επίσης, οι καλύτερες συνεντεύξεις δίνονται στον εαυτό σου, γενικά. Αρκεί να μπορείς να συνεννοηθείς. Σίγουρα ξέρεις τις σωστές ερωτήσεις.
Αφορμή για τη συνέντευξη, ήταν η ζήλια, θα έλεγα. Βλέπω συχνά, εδώ κι εκεί και κυρίως έτσι σε ψαγμένα μέσα επικοινωνίας, free press που λένε και ιστολόγια και τέτοια, συνεντεύξεις από καλά ατομάκια, που είχαν μια ιδέα, ή έκαναν μια καλή επιχείρηση, ή έχουν full tattoo και φορούν παράξενα καπέλα και επίπεδα γυαλιά και τέτοια και λέω ρε φίλε, εμένα κανείς δεν μου πρότεινε. Ε, θα το κάνω μόνος μου, σιγά.

-Δημ.: Κώστα σε ευχαριστώ για την ειλικρίνεια· ήταν μεγάλη μου χαρά να σε γνωρίσω από κοντά. Διαπιστώνω πως δεν είσαι και κανένας superman, αλλά εντάξει, πιάνουν τα χέρια σου, ψιλοκόβει το μυαλό σου, κακός δεν είσαι. Εύχομαι καλή πρόοδο σε αυτό που κάνετε και είθε να δείτε μια μέρα το bNw όπως το φαντάζεστε!
-Μαστ.: Σε ευχαριστώ κι εγώ Κωνσταντίνε, για την ευκαιρία που μου έδωσες εσύ και το "MinSouTixeiTeleiaKom" να γίνω έτσι κι εγώ λίγο διάσημος και Yo, ας πούμε, έστω και μούφα, σικέ. Του χρόνου αν το ξανακάνουμε, θα έχω και κάνα tattoo ή piercing, ή έστω θα βγάλω τα φρύδια μου.

Words: Κώστας Σταματάκος, ό άλλος όχι ο Σανιδομάστορας
Pics: Θοδωρής Ερμήλιος και Sigma Epsilon Photographywww.boardsNwheels.gr > Άρθρα > Αδιάφορα > Η Συνέντευξη