Έντεκα χρόνια μετά, Bansko finally delivered!

Κοιτάζω πάντοτε τα Βουνά με δέος. Τα φοβάμαι, τα θαυμάζω, τα σέβομαι και τα καμαρώνω. Χαζεύοντάς τα με μάτια παιδικά, μοιάζουν οι μέγιστοι αντιήρωες των παραμυθιών. Τεράστιοι, πέτρινοι, ακίνητοι, σκοτεινοί και αεικίνητοι, απρόσιτοι κι ανίκητοι γίγαντες χωρίς εχθρούς ή φίλους, καταδικασμένοι σε αιώνια ανέκφραστη υπομονή, σκυθρωποί παρατηρητές, γεμάτοι θησαυρούς, κομπάρσοι-πρωταγωνιστές σε μικρών ανθρώπων ιστορίες. Φιλόξενοι και αδέξιοι, πρόθυμα θα σε αγκαλιάσουν, μα αν ναρκωθείς και βολευτείς στην παγωμένη θαλπωρή, θα σε συντρίψουν, θα σε καταπιούν, άκοπα, άθελα, όπως ο αμμόλοφος τη σταγόνα. Κι ούτε μνήμα, ούτε μνήμη.

Όπα ρε man, μήπως τα παραλέω; Πιστεύω όχι. Και η εσκεμμένη υπερβολή των λέξεων, είναι ανίκανη να αναδείξει το μεγαλείο και τον κίνδυνο, που με μαεστρία συνδυάζουν τα Βουνά.
Κι όσο μαγευτική και ειλικρινής είναι η μορφή του αρχαίου γίγαντα, γυμνού κάτω από τον ήλιο, με εκτεθειμένα στην κοινή θέα τα χιλιάδες ανάγλυφα στολίδια, τόσο μυστηριώδης και μαγνητική είναι η εικόνα του, όταν ντυθεί το χιόνι και βάλει στέμμα το σύννεφο.
Αν ήταν σοκολατάκι θα το έτρωγα. Θα μου έσπαγε τα δόντια…

Φιλική, συσκευασμένη και τυποποιημένη, εξευγενισμένη, χτενισμένη και "καθωσπρεπεισμένη", προσιτή στον κοινό αστό, εκδοχή του ατίθασου λίθινου γίγαντα, είναι αυτό που λέμε χιονοδρομικό κέντρο.
Οι ακραίοι, θα αντιταχθούν στην ιδέα του ευνουχισμένου θηρίου, στο κόψιμο των δέντρων, τη διάνοιξη πιστών, το φύτεμα των lifts και το φύτρωμα των τεϊοποτείων, τη διατάραξη της ορεινής ευταξίας.
Προσωπικά κι εγωιστικά, πιστεύω πως η συγκεκριμένη περιβαλλοντική ατασθαλία αξίζει το κόστος, αφού δίνει τη δυνατότητα σε εμένα, τον κακομοίρη αστό, να βρεθώ στο Βουνό, να το μυρίσω, να το θαυμάσω και το βράδυ να γυρίσω σπιτάκι, να ανάψω τζάκι παραμυθιασμένος πως το δάμασα κι αύριο να ξυπνήσω γεμάτος ενέργεια και για ζωή όρεξη, έστω κλεμμένη, έστω δανεική από τον αθάνατο γίγαντα.

Στο Βουνό με πρωτοπήγε ο Φώτης και τον ευχαριστώ. Γρήγορα χτίστηκε ένα χαζό-crew και γεμάτοι όρεξη και μανία, άγνοια κι επιθυμία ξεχυθήκαμε στα εξημερωμένα Βουνά. Πρώτα τα ελληνικά, μετά τα γειτονικά και σύντομα η ματαιοδοξία και η νεανική υπεροψία, μας έσπρωξε ως τη μητέρα των γιγάντων. Τη γκρίζα θάλασσα των βράχων. Από βράχο σε βράχο, σύρματα τεντωμένα και από τα σύρματα καράβια κόκκινα, πειρατικά, ντυμένα τζάμια, κρεμασμένα, με ογδόντα μονόφθαλμους καπετάνιους, μα παπαγάλο όχι! Τις Άλπεις.

--Είμαι κάνα δεκάλεπτο μπροστά στην οθόνη πλέκω - ξεπλέκω μια παρομοίωση να τις υπογραμμίσω. Δυσκολεύομαι. Το καλύτερο μου είναι αυτό: Πάρτε τη δύναμη και τον τσαμπουκά του λευκού καρχαρία, πολλαπλασιάστε τον με την πυκνότητα και την πολυπλοκότητα ενός κοπαδιού σαρδέλες κι έχετε ένα κομματάκι από Άλπεις.--

Βολτάραμε, τσουλήσαμε, τα μάτια μας γέμισαν χιόνι, τα αυτιά μας ησυχία, τα πόδια μας κούραση γλυκιά. Περάσαμε και περνάμε σπουδαία. Έντεκα χρόνια πέρασαν από την πρώτη μας εκδρομή, στο ολοκαίνουριο τότε Bansko και το μικρόβιο του Βουνού που ήταν πάντα μέσα μας, εκκολάφθηκε και είναι ακόμη δυνατό και μεταδοτικό όσο ποτέ.
Μετά από εικοσιτέσσερα χιονοδρομικά κέντρα, η πιο ζωντανή φωτογραφία στο μυαλό μου, είναι από εκείνο το πρωί, που άνοιξα τα μάτια μου και μέσα από τσίμπλες και το παράθυρο του δωματίου, είδα τη χιονισμένη Todorka, για πρώτη φορά. Έντεκα χρόνια μετά, Bansko finally delivered!
Η σεζόν στη Ελλάδα είναι σύντομη και το χιόνι λίγο, θα πουν οι "αστοκαλυτεριστές" και έχουν δίκιο. Και η ζωή είναι σύντομη! Οπότε κλείνω το Google, ανοίγω μάτια και φτερά και πετάω στον κοντινότερο πέτρινο γίγαντα.

Words: Κώστας Σταματάκος
Pix:world wide web

www.boardsNwheels.gr > Άρθρα > Snowboard > Bansko finally Delivered