Τσουλάω με τους φίλους μου στα χιόνια εδώ και δεκατέσσερα χρόνια.
Σαν snowboarder, είμαι θα έλεγα, προχωρημένος αρχάριος.

Για κάμποσα χρόνια, οι δυνατότητες και η όρεξη μου, με ανέβαζαν στο βουνό τριάντα - σαράντα μέρες το χρόνο. Η περιέργεια, με οδήγησε σε μερικά από τα πιο γνωστά και κάποια από τα πιο "μυστικά" χιονοδρομικά κέντρα των Άλπεων, σε Ιταλία, Αυστρία, Ελβετία και Γαλλία. Έχω επισκεφτεί περισσότερα από τριάντα, μόλις τέσσερα εκ των οποίων στην Ελλάδα. Τα τέσσερα "μεγαλύτερα": στον Παρνασσό, τη Βασίλω, το Χελμό και το Καϊμάκτσαλαν.

Στον Παρνασσό κατάφερα να τσουλήσω μόλις την τρίτη μου χρονιά στο βουνό. Τις δύο πρώτες χρονιές, πήγα πέντε, ή έξι φορές, αλλά η απειρία μου στην "ερμηνεία" των μετεωρολογικών προβλέψεων, σε συνδυασμό με την επιχειρησιακή δυστοκία του κέντρου, οδήγησαν σε πέντε - έξι χαμένα ρεζερβουάρ βενζίνης και πολλά κιλά απογοήτευσης.

Τρέχω πρώτος, αν πρόκειται για σκληρή, αλλά δίκαιη, κριτική και τελευταίος αν πρόκειται για απόδοση ευσήμων. Ακούω, αναπαράγω και συμφωνώ χρόνια με την ανάγκη της χώρας για ένα σύγχρονο χιονοδρομικό κέντρο και το ανειδίκευτο μάτι μου, πάντα έβλεπε καταλληλότερο για αυτό το ρόλο το κέντρο του Παρνασσού, προφανώς λόγω του ήδη μεγάλου μεγέθους του.

Το επισκέφτηκα ξανά φέτος (28/01/17), μετά από τρεις σεζόν απουσίας από το συγκεκριμένο βουνό, ωθούμενος από την περιέργεια, επίτηδες Σάββατο, για να είναι τα κουσούρια, αλλά και τα ατού του εμφανή. Περιέργεια, να δω με τα μάτια μου τι αλλαγές έχουν γίνει, πόσο δικαιολογημένα είναι τα παράπονα που κατακλύζουν το διαδίκτυο και κυρίως τι αίσθηση αποπνέει το "βουνό" σε σχέση με το παρελθόν.

Οι επενδύσεις σε αναβατήρες και υποδομές είναι βέβαια εμφανείς. Δεν με απασχολεί αν τα λεφτά είναι του κράτους, ή δικά μου, ή κάποιου διαπλεκόμενου επενδυτή, ή του Αγίου Ηλία προστάτη των ορειβατών. Με ενδιαφέρει το ότι δόθηκαν. Το πως και το γιατί, είναι δουλειά της εφορίας και ενδεχομένως των Ελλήνων ψηφοφόρων (δεν είμαι).

Η "εικόνα" του χιονοδρομικού, είναι αυτή ενός συνηθισμένου, μικρού ευρωπαϊκού χιονοδρομικού· τουλάχιστον για όσο το κοιτά κανείς από μακριά. Και αυτό είναι σημαντική πρόοδος, είναι αυτό που ζητάγαμε όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ζητάγαμε το Val Thorens. Εκσυγχρονισμό και πρόοδο ζητάγαμε.
Πλησιάζοντας κοντά, ένα ανειδίκευτο μάτι σαν το δικό μου, εντοπίζει μικρές ατέλειες, που οφείλονται είτε στην μικρή συγκριτικά χιονοδρομική παράδοση και συνεπώς παιδεία, είτε στην παραδοσιακότατη ελληνική προσέγγιση προς τα πράγματα.
Αυτό όμως δεν θα μπορούσε να αλλάξει μέσα σε λίγα χρόνια· δεν θα μπορούσε μάλλον να αλλάξει γενικώς. Είμαστε στην Ελλάδα του "ταβλιού", του "ωχ αδερφέ" και του "η ομάδα - εγώ". Αυτή είναι η χώρα, επειδή αυτοί είμαστε εμείς. Και για την ώρα τουλάχιστον, αυτό δεν σηκώνει σοβαρές αντιρρήσεις. ΟΙ ατέλειες όμως, σηκώνουν εποικοδομητική κριτική και βελτιώσεις.

Οι αναβατήρες δείχνουν πλέον εξωγήινοι, για τα ελληνικά standards.
Εντάξει, και για τις Άλπεις παράξενοι δείχνουν, αφού αυτό το mix καμπίνας - καρέκλας δεν το έχω ξαναδεί αλλού. Πιστεύω, κάποια εξήγηση, ή κάποιο πλάνο θα υπάρχει.
Ο κόσμος, είναι πιο πολύς από το παρελθόν, αλλά οι ουρές μικρότερες και προχωρούν γρήγορα.
Οι πίστες πιο καλά πατημένες, με περιθώρια περαιτέρω βελτίωσης βέβαια.
Οι εργαζόμενοι δείχνουν καλύτερη εικόνα. Ούτε εκείνη του "χειριστή - ιδιοκτήτη χιονοδρομικού" που είχαμε παλαιότερα αντιμετωπίσει, ούτε βέβαια και εκείνη του αυστριακού "χειριστή - ευγενικού γκεσταπίτη" που προσωπικά δεν με τρελαίνει κιόλας.
Κάπου στη μέση· ανάμεσα Βερολίνο και Κάιρο· κάπου στην Ελλάδα δηλαδή.
Σήμανση υπάρχει και μαζί με το εισιτήριο δίνεται και χάρτης, ποιοτικός και κατανοητός. Δεν είναι το βουνό σηματοδοτημένο για "ηλίθιους" με κορύνες και φωτάκια όπως η εθνική Κορίνθου - Πατρών, αλλά δεν χρειάζεται να είσαι και ο Mallory για να βρεις τη Σαχάρα· τα πράγματα είναι καλύτερα από παλιά. Αισθητά καλύτερα.
Πάρκο δεν είδα, αλλά πλέον η απουσία του θεωρείται έλλειψη και όχι φυσιολογική, όπως παλιά. Κι αυτό πρόοδος είναι, απλά μικρή· θέλει κι άλλη δουλειά, κι άλλη προσπάθεια.
Ο καπουτσίνο είναι ακριβός. Αλλά γενικά στην Ελλάδα είναι ακριβός· και τελικά η τιμή του είναι άσχετη με το χιονοδρομικό κέντρο.
Τα 25€, για τα lifts που διαθέτει αυτή τη στιγμή το βουνό και με δεδομένο τον εγχώριο ανταγωνισμό, είναι ok - τίμια· αυτό έχει σημασία! Όχι ο καπουτσίνο! Ξεκολλήστε πια.

Δεν θα μακρηγορήσω άλλο.
Η γκρίνια είναι εύκολη.
Η επισήμανση προβλημάτων, με τρόπο εποικοδομητικό, είναι δύσκολη.
Η πρόοδος που ζητάμε τόσα χρόνια έχει ξεκινήσει. Χρειάζεται κι άλλη.
Προσπάθεια γίνεται, σημαντική. Χρειάζεται κι άλλη.
Για τα ελληνικά δεδομένα, αυτό είναι αξιοσημείωτο.
Με καθαρό μυαλό και τα πόδια να πατούν στο έδαφος, σηκώνει κι ένα "μπράβο".

Οι επενδυτές και ο Άγιος Ηλίας παρακολουθούν: αν μας δουν να στηρίζουμε, να γουστάρουμε, και εποικοδομητικά να κρίνουμε, ίσως, ίσως δουν φως για τα λεφτά τους και συνεχίσουν την προσπάθεια.
Αν μας δουν να γκρινιάζουμε, να "κράζουμε" και να ζητάμε από μια χώρα "βόθρο" να μυρίζει νυχτολούλουδα εν μία νυκτή, χωρίς μάλιστα να αναγνωρίζουμε την εμφανή πρόοδο, θα παραιτηθούν και η φάση εύκολα θα ξαναγυρίσει πίσω, εκεί που ήταν.

ΥΓ.
Η άποψη μου είναι, βασισμένη στις δικές μου εμπειρίες.
Κάθε αντίρρηση δεκτή. Let is snow…

Παρνασσός 2017