"Πως κι έγινες σερφομάστορας…

…πού και πώς έμαθες να φτιάχνεις σανίδες", με ρωτούν συχνά και η αλήθεια είναι, πως το σύμπαν συνωμότησε υπομονετικά, προκειμένου να συμβεί αυτό.

Φυσικά κάνω windsurf! Το επίπεδό μου; Προχωρημένος αρχάριος λέω, για να είμαι μέσα. Ξεκίνησα διστακτικά το καλοκαίρι του 2005, αφού πρώτα βρέθηκα ασφυκτικά εγκλωβισμένος κάπου ανάμεσα στις ξαπλώστρες της Σάντα Μαρία και τα μπαράκια της Νάουσας, σφηνωμένος ανάμεσα σε λαδωμένους, μυώδεις ρακετίστες και αποτυχημένες νυχτερινές "ψαριές"…
Ένα βράδυ, έκανε το μυαλό μου "κλικ" και χωρίς καμία πρότερη σκέψη, αποφάσισα να πάω στην Νάξο το επόμενο πρωί, στο station κάποιου γνωστού, για να μάθω windsurf. Κι έγινε. Τα άτομα του Plaka Watersports που ήρθαν να ανοίξουν κατά τις 09:00 με βρήκαν να περιμένω απ' έξω, καπνίζοντας.
- "Καλημέρα φίλε, θέλεις κάτι;"
- "Μέρααα, ήρθα να μάθω windsurf"…

Τα τρία πρώτα καλοκαίρια πέρασαν ευχάριστα, αφού μόλις γλύκαινε ο καιρός και με αφορμή οποιαδήποτε ελπιδοφόρα πρόγνωση του WindGuru, η "αβύθιστη" Δημητρούλα των 23:59 της Πέμπτης με έβρισκε δίπλα στο μπαρουτοκαπνισμένο φουγάρο της, ενώ στο γραφείο με έψαχναν… Νοικιάζοντας εξοπλισμό και χωρίς μεγάλο κόπο, απήλαυσα τρελά όλα τα στάδια της αργής εκμάθησης. Από το κουβάλημα του "μόλου" των 3,70m και 20τόσων κιλών, μέχρι τις ηρωικές μου στιγμές ανάμεσα στα βουβά "βουνά" της Παροναξίας, να σηκώνω 4.5άρι πανί με σχοινάκι και να πλανάρω δίχως αύριο με Bic Techno 152 και δέστρα μόνο μπροστινή(!) στα 6bft.

Πολύ αργότερα έμαθα, πως οι άλλοι με κοίταγαν με τα κιάλια από την παραλία και έπαιζαν στοιχήματα για το πότε δεν θα μπορέσω να σηκώσω σχοινάκι…

Τα καλοκαίρια του 2008 και του 2009, βρέθηκα ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματική windsurf φάση. Ήταν ώρα να δώσω πίσω στο Plaka Watersports αυτά που απλόχερα μου είχε προσφέρει (ίσως και κάτι παραπάνω…).
Πέρασα δύο καλοκαιρινές σεζόν στην Νάξο, δουλεύοντας σαν δάσκαλος windsurf - κουβαλητής - ναυαγοσώστης - μπάτλερ - μηχανικός και καφετζής! Βοήθησα εκατοντάδες ανθρώπους να πάρουν μια μικρή γεύση από τον μαγικό κόσμο του windsurf και καμιά δεκαριά να μπουν "με τα τσαρούχια". Το βέβαιο είναι ότι οι ατέλειωτες ώρες που πέρασα με τις δασκάλες και τα dacronάκια, έδωσαν στην τεχνική μου μια ιδιαίτερη χροιά.
Το προφανές συμπέρασμα ότι για δύο σεζόν έλιωσα στο σερφ, είναι λάθος! Μάλλον, έκανα λιγότερο από κάθε άλλη χρονιά.

Το καλοκαίρι του 2010, αν και τότε δεν το γνώριζα, ξεκίνησα ξανά το windsurf για πρώτη φορά, ζώντας επιτέλους το αληθινό "surf life"! Με το ως τότε snowboard-άμαξο μου φορτωμένο ως τους καθρέφτες, το πρώτο μου quiver: (105lt freestyle wave RRD και τρία πανιά 4.7 - 5.4 - 6.1) και surf buddy τον Rooth, γαζώσαμε για πέντε μήνες τα ελληνικά νησιά: Νάξος - Πάρος - Ρόδος - Κρήτη, δεκάδες spots, ζωή γεμάτη άμμο κι αληθινούς φίλους, windsurf κάθε μέρα, σπουδαίοι ύπνοι, τρελά φαγοπότια, αξέχαστες πλάκες, γλυκιά κούραση, φτηνή παγωμένη μπύρα και πάνω από όλα, αναμνήσεις που δεν θα χώραγαν στους σκληρούς δίσκους ολόκληρου του κόσμου…

Ε, κάτι ανάλογο επί τρία, συνέβη τα καλοκαίρια του '11, του '12, του '13.

Κάπου εκεί μέσα, τον χειμώνα του 2012, μετά από δεκάδες καταπέλτες και σπασμένες μύτες, σφοδρά απογοητευμένος από τις υπηρεσίες επισκευής σανίδων της αθηναϊκής αγοράς, αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου.

"Θα μάθω να τα φτιάχνω μόνος μου!"

Βρέθηκα λοιπόν "μικρός" στο μαγαζί κάποιου σερφομάστορα, όπου και παρέμεινα εθελοντικά για έξι περίπου μήνες. Σκόπιμα δεν αναφέρω το όνομα του, διότι δεν το θέλει και καθώς τελευταία φορά που καλοπροαίρετα το έκανα, έσπευσε να ανακοινώσει πως ουδέποτε μεταλαμπάδευσε σε οποιονδήποτε τις υψηλές τεχνικές του γνώσεις. Αυτό είναι αλήθεια! Αλήθεια είναι επίσης πως ουδέποτε υιοθέτησα τις τεχνικές του επιλογές, για λόγους που δεν έχουν θέση στο κείμενο αυτό.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως έμαθα μόνος μου. "Δασκάλα" μου εξ αποστάσεως και σύμβουλος μου δι΄ "αλληλογραφίας" υπήρξε και συνεχίζει να είναι η γνωστή boardlady (aka Eva Hollman). Η πληρέστατη ιστοσελίδα της Εύας και η πείρα της, θεμελιωμένη σε σχεδόν 6000(!) επισκευές, μου έδειξε την γενική κατεύθυνση πάνω στην οποία ξεκίνησα και ακόμη κινούμαι.

Ο χειμώνας του 2012 προς 2013 ήταν μια περίοδος ατελείωτης διαδικτυακής έρευνας για γνώσεις και πληροφορίες σχετικες με τα σύνθετα υλικά και τις εφαρμογές τους στο windsurf. Πειραματισμοί, δοκιμές, πολλές γκάφες και λίγες επιτυχίες στα δικά μου σανίδια, στόλισαν τους χειμερινούς και ανοιξιάτικους μήνες. Το καλοκαίρι του 2013 βρήκε τον Rooth να γαζώνει τα Καρπάθικα εφταροχτάρια καβάλα σε ένα σανίδι που λίγους μήνες πριν ήταν στα σκουπίδια, κομμένο στα δύο και που οι δυο μας επισκευάσαμε με επιμονή και υπομονή που θα ζήλευαν ακόμη και οι τύποι που ζωγραφίζουν Dali στο κεφάλι της καρφίτσας.Το "τροπετάκι", μας έβγαλε ασπροπρόσωπους και το πρώτο crash test, των γνώσεων και της τεχνικής μου, ήταν αν μη τι άλλο ενθαρρυντικό.

Επέστρεψα από την Κάρπαθο γεμάτος windsurf, σπηλιάδες και όρεξη για κάτι νέο! Ψάχνοντας να βρω μια δυσκολότερη επισκευαστική πρόκληση, έπεσα σε αδιέξοδο. Έτοιμος ήμουν να πετάξω το σανίδι μου από την ταράτσα στον δρόμο, όταν μια καταπληκτική ιδέα έσωσε το RRD 105 μου από βέβαιη ανακύκλωση: να φτιάξω ένα σανίδι από το μηδέν. Ένα Καστομάκι!
Δύο μήνες μου πήρε να ολοκληρώσω μια καλούτσικη έρευνα και να σχηματίσω ένα αναλυτικό προσχέδιο δράσης. Ανακάλυψα προμηθευτές, συγκέντρωσα υλικά και εργαλεία, έστησα έναν πρόχειρο πάγκο στην αυλή της μάνας μου, φαντάστηκα το σκάφος που θα ήθελα να έχω, ζύγισα τις δυσκολίες και τις πιθανότητες αποτυχίας κι αφού βεβαιώθηκα πως ήταν οι δυο τους πολλές και μεγάλες, αποφάσισα να το κάνω.
Για να έχω ένα καλό αντίδοτο στην κατάθλιψη που θα μου προκαλούσε ένα πιθανό φιάσκο την πρώτη φορά που το Καστομάκι θα έπεφτε στο νερό, την ίδια μέρα που παρέλαβα το μπλοκ του φελιζόλ, πήγα και αγόρασα ένα Fanatic Skate 99 Team '13 κούτα! Έτσι, για να γουστάρω, είτε χάσω, είτε κερδίσω!

Την βαρετή ιστορία της σύλληψης, της εκπόνησης και τελικά της πρώτης στιγμής του "BackYard Project" στα παγωμένα νερά της Λούτσας, μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ: http://www.boardsnwheels.gr/howto.custom_windsurf_board_0.html
Μερικές φωτογραφίες από το project εδώ: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.885810964771062.1073741835.721091641242996&type=3

Και για να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία -που ξεκίνησα για να την πω μέσα σε 200 λέξεις κι έχω ξεπεράσει ήδη στις 1.000- το Καστομάκι πλάναρε μαγικά, πήδηξε ψηλά, είναι ακόμη ένα κομμάτι και βρίσκεται στη θάλασσα όποτε φυσάει, ενώ το Skate που δεν χρειάστηκε τελικά σαν αντικαταθλιπτικό, βράχηκε μια φορά και μετά πουλήθηκε.
Ε, έχοντας επισκευάσει καμιά τριανταριά σανίδια φίλων, έχοντας ενώσει ένα σανίδι κομμένο στα δύο με επιτυχία κι έχοντας σεϊπάρει ένα σανίδι από την αρχή επίσης με σχετική επιτυχία, δεν είχα καμιά απάντηση να δώσω στον Πάνο τον Κουμουτσάκο που με ρώτησε ακόμη μια φορά: "γιατί ρε Γιώργη (Κώστα με λένε) δεν ανοίγεις ένα εργαστήριο να φτιάχνεις σανίδια;" κι έτσι με ειλικρίνεια του απάντησα: "Δεν ξέρω γιατί." "Ε, γιατί είσαι μαλάκας…" μου απάντησε κι άναψε το τσιγάρο που κρεμόταν από εχθές στο στόμα του…

Δεν μου αρέσει καθόλου να με λένε μαλάκα. Ειδικά αν υποψιάζομαι πως έχουν δίκιο. Επίσης, η ιδέα μιας σύγκρουσης με την ελληνική επιχειρηματική γραφειοκρατεία, φάνταζε πρόκληση πιο δύσκολη κι από το Καστομάκι.
Η στιγμή του "γιατί είσαι μαλάκας" ήταν η στιγμή μηδέν.
Μέσα σε δέκα λεπτά πήρα την απόφαση να το κάνω, να πάψω να είμαι μαλάκας.
Μέσα σε τριάντα λεπτά βρήκα όνομα (boardsNwheels), έκλεισα το domain και googlαρα: "how to make your own website".
Μέσα σε έξι μέρες εκπόνησα ένα σικέ επιχειρηματικό πλάνο, που έκανε την ιδέα να φαίνεται καλή και βιώσιμη.
Μέσα σε ένα μήνα βρήκα και νοίκιασα μαγαζί, έβγαλα άδεια και σκότωσα για πλάκα το τέρας της γραφειοκρατίας, ξέροντας βέβαια πως για κάθε κεφάλι που έκοβα τότε, θα πετάγονταν δέκα άλλα, κάποια στιγμή αργότερα.
Μέσα σε όλα αυτά δεν ξέχασα τα φιλαράκια μου με τα "ποδηλατάκια" τους, που ήθελαν κι αυτοί ένα χώρο να διοχετεύσουν την μαστοριά και το μεράκι τους.

Σε πέντε μήνες είχαμε στήσει το μαγαζί με τα χεράκια μας, ο Νίκος, ο Αρίστος κι εγώ. Και από τις 14 Μαϊου του 2014 είμαι επίσημα σερφομάστορας. Τουλάχιστον για την εφορία. Γιατί κατά τα άλλα, είμαι πάντα, ακόμη και μόνο, εγώ, ο ίδιος.

Words: Κώστας Σταματάκος
Pics: boardsNwheels beach archivewww.boardsNwheels.gr > Άρθρα > Αδιάφορα > Πως κι έγινες σερφομάστορας