Τα τρία "θανάσιμα αμαρτήματα" του μεγαλύτερου κατασκευαστή windsurf, που ωραία θα ήταν να αρχίσει να φτιάχνει πλυντήρια και να αφήσει ήσυχο το windsurf, που λέει ο λόγος.

Δεν ξέρω τι βλακείες θα γράψω παρακάτω, ο τίτλος όμως είναι από τους μεγαλύτερους που έχω δει και μου αρέσει.
Στον υπότιτλο, ας βάλουμε κάτι πιο περιγραφικό:

Προχειρότητα, κακοτεχνία και "τσιγκουνιά" σε σανίδες windsurf μαζικής παραγωγής.

Σκοπός του άρθρου δεν είναι να στενοχωρήσει, ούτε να προπαγανδίσει.
Αντίθετα, να ενημερώσει και να νοθεύσει με λίγη από την οπτική του "μάστορα" την αγνή παιδική λαχτάρα με την οποία όλοι μας αντικρίζουμε ένα ολοκαίνουριο, γυαλιστερό σανίδι του windsurf! Και βέβαια καμία από τις απόψεις που ακολουθούν δεν ντύνεται με "ύφος" αυθεντίας. Είναι απλά η γνώμη μου, η γνώμη ενός ακόμη σερφά για τα παιχνίδια του…

Πολλές από τις επισκευές σανίδων windsurf στο εργαστήριο boardsNwheels, και ειδικά οι πιο βαριές περιπτώσεις, όπως οι αναδομήσεις εκτεταμένων αποκολλήσεων, οι επισκευές box και οι συγκολλήσεις κομμένων σκαφών, είναι πραγματικά αποκαλυπτικές!
Η αφαίρεση μεγάλων κομματιών από το κέλυφος του σκάφους μας δίνει την ευκαιρία να δούμε "μέσα" και να μελετήσουμε τη δομή του σε βάθος και έκταση!
Και από αυτήν την οπτική γωνία αλλάζουν πολλά, στην εξιδανικευμένη εικόνα που εκπέμπουν τα hip αυτοκόλλητα, τα παχιά βερνίκια και οι ασαφείς τεχνικές λεπτομέρειες, που τόσο απλόχερα χρησιμοποιούν οι μεγάλοι κατασκευαστές. Βγαίνουν στην επιφάνεια καλά κρυμμένα μυστικά, τεχνικές αδυναμίες του Ταϊλανδού εργολάβου και μερικές φορές ακόμη και "σκανταλιές", καλά κρυμμένες κάτω από όμορφα χρώματα, σαν ψίχουλα κάτω από τη γωνία του χαλιού…

Προσωπικά, θεωρώ ανοικτή "πληγή" για τη φάση, την κουλτούρα και την τεχνολογική πρόοδο του windsurf, το γεγονός πως το 90% (ίσως και περισσότερα) των σανιδιών κατασκευάζονται σε ένα και μόνο εργοστάσιο. Γι' αυτό δεν "χρεώνω" το εργοστάσιο της Cobra, που κάνει τη δουλειά του: φτιάχνει σανίδια και βγάζει λεφτά. Αλλά ούτε κι εμάς τους σερφάδες, που κάνουμε τη δική μας: ξαναγινόμαστε παιδιά, κάθε φορά που ένα σανίδι μας κάνει "κλικ" και περνάμε καλά μαζί του στο νερό.
Χρεώνω τους μεγάλους κατασκευαστές windsurf (μάλλον σχεδιαστές έπρεπε να τους λέμε), που κώλωσαν να πουν "όχι" στις ολοένα πιο συμφέρουσες τιμές της Cobra, μην βλέποντας λίγο πιο μακριά… το επερχόμενο μονοπώλιο και τις συνέπειές του!
Ο ανταγωνισμός περιορίζεται πλέον στην επιλογή κάποιων (εμμέσως περιορισμένων υποπτεύομαι) τεχνικών προδιαγραφών, ενώ το μεράκι, η προσοχή στην λεπτομέρεια και οι "προσωπικές πινελιές" των κατασκευαστών απλά έχουν εκλείψει!

Για να είμαι δίκαιος ωστόσο, οφείλω να υπογραμμίσω πως "μέσα" στα μαζικής παραγωγής σανίδια, κρύβονται κι έξυπνες λεπτομέρειες και αποτελεσματικές λύσεις, που έχουν κι αυτές βοηθήσει τους εξοπλισμούς μας να φτάσουν στο επίπεδο που βρίσκονται σήμερα. Ένα αποτέλεσμα που επετεύχθη τις δυο τελευταίες δεκαετίες, όπως τουλάχιστον επισημαίνουν οι "παλιοί" του σπορ.
Με τα οφέλη της μαζικής παραγωγής θα ασχοληθούμε σε επόμενο άρθρο αν βρούμε περισσότερα από ένα…
Σήμερα στο μενού, έχει "άπλυτα στην φόρα"…

Ας αναλύσουμε λίγο τα τρία "θανάσιμα αμαρτήματα" του υπότιτλου:

Η προχειρότητα.
Σαν προχειρότητα χαρακτηρίζεται η τεχνική αστοχία, που δεν οφείλεται σε πραγματική αδυναμία εκτέλεσης μιας εργασίας, αλλά σε καθαρή "αδιαφορία", τεμπελιά, ή απλά απουσία ποιοτικού ελέγχου και τήρησης προδιαγραφών. Σαν ενδεικτικά παραδείγματα θα αναφέρω βιαστικά: τις παράκεντρες τοποθετήσεις fin box σε multi fin σανίδια, το απρόσεκτο "φιλετάρισμα" στην βαφή, το όχι επιμελές στρώσιμο των "υφασμάτων", τις "βουλωμένες" βαλβίδες, τις πολύ μακριές βίδες δέστρας.

Την προχειρότητα θεωρώ άρρηκτα συνδεδεμένη με το μονοπώλιο της Cobra. Οι ίδιες οι εταιρίες σχεδιασμού δεν νιώθουν την ανταγωνιστική πίεση κάποιου αυτόνομου και "μερακλή" σχεδιαστή & κατασκευαστή, οπότε δεν νιώθουν και την ανάγκη να ελέγξουν και να απαιτήσουν περισσότερα από τον εργολάβο τους.
Παρομοίως ο εργολάβος, δεν νιώθει καμιά πίεση από κάποιον άλλο, ανερχόμενο εργολάβο, ο οποίος προκειμένου να φάει περισσότερη "πίτα" φροντίζει περισσότερο τα σανίδια του. Έτσι, η προχειρότητα μένει "ατιμώρητη", ενώ αυτός που αδικείται τελικά είναι ο σερφάς, που παραλαμβάνει γεμάτος χαρά ένα πανέμορφο… μέτριο σανίδι.

Η κακοτεχνία.
Σαν κακοτεχνία χαρακτηρίζεται κάθε τεχνική αστοχία που οφείλεται σε συνειδητή επιλογή. Ακούγεται παράλογο, αλλά όντως υπάρχουν τέτοιες επιλογές, τουλάχιστον έτσι τολμώ να τις χαρακτηρίσω εγώ, με το συμπάθιο κιόλας. Ελπίζω οι κόμπρες να μην διαβάζουν το site μας…
Για παράδειγμα: είναι γνωστό πως οι τοπικές ενισχύσεις σε περιοχές υψηλών φορτίων και καταπονήσεων καταλήγουν σχεδόν νομοτελειακά σε σπασίματα και αποκολλήσεις στην άκρη των ενισχύσεων αυτών. Παρόλα αυτά, τοποθετούνται παντού και μάλιστα αποτελούν και στοιχείο που επισημαίνεται ως θετικό χαρακτηριστικό. Είναι επίσης γνωστό, πως τα box είναι καλό να "οπλίζονται" σωστά, προκειμένου να μην τα πάρουμε στο χέρι στο πρώτο ζόρι. Όσο πάνε και αφοπλίζονται… Το ξέρουν όλοι πως τα πατάκια ξεκολλούν όταν έχουν μυτερές γωνιές. Κι όμως κάποιοι επιμένουν σε πατάκια tribal αισθητικής γεμάτα "μύτες", που βέβαια ξεκολλάνε! Και τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Μέχρι και PVC - Carbon stringers συναντήσαμε σε σύγχρονο σανίδι. Φυσικά είχε σπάσει, ακριβώς δίπλα.

Και εδώ, φαίνεται πως ευθύνεται το μονοπώλιο. Χωρίς να γνωρίζω με βεβαιότητα, φαντάζομαι πως η Cobra έχει έναν τιμοκατάλογο με επιλογές. Π.χ: mast box οπλισμένο με PVC, 20€, mast box οπλισμένο με πολυουρεθάνη 17€, mast box "ξεβράκωτο" 7€. Προωθεί έτσι την λύση που συμφέρει την ίδια, υπερχρεώνοντας τις υπόλοιπες, οπότε και οι κατασκευαστές που ήδη παλεύουν να συρρικνώσουν το κόστος τους, πειθήνια μπαίνουν στον "ίσιο" δρόμο!

Η τσιγκουνιά.
Επιλέχθηκε η συγκεκριμένη λέξη, διότι είναι πιο ευθεία και εύηχη, από την "σταδιακή και ύπουλη συρρίκνωση του κόστους κατασκευής, προς όφελος των τμημάτων marketing, διαφήμισης και φυσικά της τσέπης της μεγάλης, απρόσωπης εταιρίας".
Τι θα πει; Τίποτε περισσότερο από το προφανές: όπως σε όλες τις αγορές έτσι κι εδώ, η "διεθνής οικονομική κρίση" πιέζει.
Πιέζει τους ανθρώπους που κάθονται βαθιά στις καπιτονέ δερμάτινες πολυθρόνες κάποιου γραφείου, να πάρουν αποφάσεις κακής αισθητικής και ίσως μακροπρόθεσμα κακής στρατηγικής, για πράγματα που συχνά δεν γνωρίζουν και πολύ καλά.
Η εταιρία που μέχρι πέρυσι θαύμαζα για την συνολική ποιότητα κατασκευής της, φέτος έβαψε τα σανίδια της τόσο "φθηνά" που αν κολλήσεις ένα κομματάκι χαρτοταινία και την τραβήξεις, παίρνεις μαζί και το χρώμα. Λυπηρό.
Άλλο: η χρήση ρεταλιών είναι συνηθισμένη πρακτική στο windsurf. Κάποιες φορές μάλιστα είναι και αναγκαίο. Για παράδειγμα, φύλλα PVC 3mm, δεν βγαίνουν σε μέγεθος πάνω από 2m, οπότε αναγκαστικά κολλιούνται δύο κομμάτια για να ντύσουν ένα ολόκληρο σανίδι. Άλλο αυτό όμως, κι άλλο να είναι ένα σανίδι σαν παζλ από μικρά κομμάτια. Επίσης ενοχλητικό, είναι το φαινόμενο όπου ένα σκάφος χαρακτηρίζεται στην μπροσούρα του, ή στο website ως carbon, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει παρά λίγο carbon, εδώ κι εκεί.

Οπότε; Τι γίνεται τώρα; Τίποτα δεν γίνεται και τίποτα δεν χρειάζεται να γίνει.
Στην τελική μιλάμε για παιχνίδια, έστω και των 1500€. Πρέπει απλά να τα χαιρόμαστε και να μην τους δίνουμε αξία μεγαλύτερη από αυτήν που τους αξίζει. Δεν είναι όμως κακό να μπορούμε να ξεχωρίσουμε το καλό από το μέτριο, είτε το χρειαζόμαστε, είτε όχι. Είναι καλό να μπορούμε να κρίνουμε. Και είναι σημαντικό να δίνουμε σε αυτούς που αποφασίζουν, καθισμένοι στις δερμάτινες καπιτονέ πολυθρόνες τους, να καταλάβουν, πως οι αποφάσεις τους δεν έχουν μόνο άμεσα αποτελέσματα στα ταμεία του μαγαζιού, της εταιρίας, ή και του κράτους, της Ένωσης και του πλανήτη του ίδιου. Έχουν και έμμεσες…

ΥΓ1.
Αφορμή για το άρθρο αυτό ήταν φυσικά… ένα σανίδι. Καταξιωμένης εταιρίας και ακριβό μοντέλο. Το σανίδι "γδύθηκε" για άλλο λόγο και κάτω από τα εργοστασιακά αυτοκόλλητα αποκαλύφθηκε μια εργοστασιακή πρόχειρο-επισκευή (!) με έκταση 50x20cm. Ένα κομμάτι ξύλου απλά δεν υπήρχε και στην θέση του είχαν μπει σκέτα υφάσματα στολισμένα με στόκο. Απλά αδιανόητο...

ΥΓ2.
Αν πάντως χαθώ ξαφνικά, να ξέρετε… δεν με "έφαγε" η Cobra. Φόρτωσα τον Τσίγκο μου κι έφυγα για το μεγάλο wsurf trip που όλοι μας θα έπρεπε, αντί για το καινούριο 9φινο του 2016, να ονειρευόμαστε…

Words: Κώστας Σταματάκος
Pics: the world wide web

www.boardsNwheels.gr > Άρθρα > Windsurf > Τα τρία θανάσιμα αμαρτήματα